Veysel Çakır Şiirleri - Şair Veysel Çakır

Ah akşamlar akşamlar,acımasız akşamlar.
Kendi kara,bahtım kara, yürek yara akşamlar
Kalpler buruk, yüzler donuk, kendi soğuk akşamlar.
Güneşi yok, ayı yok,katransınız,zifirsiniz akşamlar.

Yare uzak, yollar tuzak,kifayetsiz akşamlar.

Aklıma düştün yine,
Her yerde seni aradım,
Anladım ki sen yoksun.
Oturdum da ağladım.

Ne çok sevdim ki seni.

Hani beni herkesten,daha çok sen sevmiştin.
Bir defalık aşk değil,ömür boyu demiştin.
Gök kuşağı gibisin,çıkar çıkmaz kayboldun.
Demedim mi ben sana,sen de kendin yok oldun.

Bağladığım ümitler kalıverdi elimde.

Sen değil misin beni böyle ağlatan?
Sen değil misin ayrılık, beni dertlere salan?
Zaman geçti,bitiyor, sen neden bitmiyorsun?
Sonum geldi gelecek,söyle ne ediyorsun?

Davet mi ettim seni,gelip kendin kuruldun.

Bal dudaklım;
Yorgun argın
Aç susuz
Geç vakitte
Ocağına düşersem
Sofra kurma

Uzaklarda bir yerlerde.
Atar durur yüreciğim.
Sende durumlar nasıl.
Söyle bana biriciğim.

Burada günler geçmiyor ki.

Okudum senin için, yazdığım dizeleri.
Tek tek anlattım canım,çektiğim çileleri
Akıttığım yaşlarım ıslatır mendilleri.
Sarılıp da boynuma,yar silmeni bekledim.

Uzadı gecelerim, dinmiyor bu dertlerim.

Bir başka özledim dün akşam seni.
Nereye baksam hasretin çıktı karşıma.
Kapattım gözlerimi aldım seni odaya.
Seyrettim hayalini bıkmadan doya doya.

Akşam yemeği yedik mum ışığında.

Aramıza dağlar girdi be aşkım.
Benim için bir el salla semaya.
Bir buse at rüzgar ile bu yana.
Derman gelsin çıkıp giden bu cana.

Bu gece de bensiz dalma uykuya.

Sırlarımla öleceğim endişene gerek yok.
İsyanım bu hayata seninle bir kavgam yok.
Zaman yine haklı çıktı utandım inancımdan.
Sanma ki yalnız kaldım.
Yalnızlık senfonisi eşlik etti arkamdan.