Veysel Amca Şiiri - Hüseyin Ufuk

Gülüşünde bile bir hüzün okunuyor Veysel Amcanın
Ağlamaktan çökmüş gözleri
Elleri titriyor
Zor içiyor sigarasını
Halini sormaya gör
O an deşiliyor yüreğindeki hicran yarası

Biz diyor;fakirdik ama mutluyduk
Aşımız azdı ama huzurluyduk
Derdimiz tasamız yok;
Şu Doğubeyazıtta geçinir dururduk

İki evladını kaybetmiş Sökören rampasında ,Veysel amca
İki dağ gibi fidan vermiş ,o kan kusan yola
Kızı şan şöhret sevdasına tutulmuş
Diğer oğlu anarşist olmuş;
Kendi tarlasının ortasında vurulmuş...

68'inde kalakalmış ortada Veysel Amca
Yapayalnız
Birbaşına
Bacakları pek tutmuyor
Gözleri pek görmüyor
Şimdi 75 inde

Yıllardır eşine,evlatlarına hasret
Tek bir ümidi var ;
O da artık ahiret