VEYSEL
Anadolu’m ıssız, kıraçlarında
Yeşerip, büyüdü, gelince Veysel
Çiğdemden, çiçekten, rengini aldı
Kendi benliğini, bulunca Veysel!
Küçük yaşta yoldaş oldu sazınan
Çok şey anlatırdı, bir tek sözünen
Halk’a hitap etti temiz özünen
İnceden inceye, çalınca Veysel!
Anadan doğalı, bahtı kara’ydı
Bütün insanlara, gönlü saray’dı
Karanlığa, ışık veren çıra’ydı
Yol gösterir oldu, bilince Veysel.
Hayattan yılmadı, didinip durdu
Kendi dünyasında, bir yaşam kurdu
Bahçesi bostanı bol ürün verdi
Ayrık otlarını, yolunca Veysel!
Tezlerini sazla verdi hazınan
Güzelliği gördü, âmâ gözünen
Uzun ince yola, gitti hızınan
Hürmetli yas tuttu ölünce Veysel.
08.03.2000
Kayıt Tarihi : 23.3.2020 12:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!