Vesselâm Azizim-12 Şiiri - Nihal Mirdoğan

Bir zaman efsane yeldim cihanda
Hiç,sorma kuruttu buralar beni
Gökleri yıktığım dev gibi hânda
Akıldan cüceler yaralar beni

Obanın ocağın dili bükülmüş
Zıp zıp beyinlere küffar takılmış
Bak azizim, bir de, kana dökülmüş
Dinlemiyor cahil pireler beni

Komutun dışına çıkamaz pire
İçgüdü bukadar, fazlası fire
Sistemde dolaşan aynı daire
İçinde,arıyor çareler beni

Kanlı haydutların bir âlimi var
Yaşam sularına çeker ya duvar
Ne akyuvar kalır ne de alyuvar
Sardı beyindeki sara'lar beni

Beyin çukurumda sesleri dolu
Acz içinde ağlar neslimin yolu
Kur-an aşkı için sus Anadolu!
Malazgirt'e salsın karalar beni

Hani, kara Türk'e dar geldiğinde
At sürüp denizi kâr bildiğinde
Bayraklar,göndere çekildiğinde
Şimşek saydı çaylar,dereler beni

Duru pınarlardan içtim gökleri
Uçtum,sularımla saçtım gökleri
Semâ kanadımla açtım gökleri
Bugün acun, yara, bereler beni

Acun,almalıydı bizi azizim
Bil ki,şu cihanı sarmıştı izim
Bu gün yurdumda ne kadar acizim?
Acep,hatırlar mı oralar beni?

Ya da acunu biz almadık diye
Tuğlarımızla kurt kalmadık diye
Ya ezel-ebed yön olmadık diye
Destanlar,çağlara sıralar beni

Ben o diyarlara çok geldim gittim
Okun her düştüğü yerlere yettim
Her sefer, Tekbir'le yolu katettim
Tanır mızrap ile curalar beni

Ya Allah Bismillah vatan olmaya
Gökyüzünü geren nağra bulmaya
Andolsun,; bayrağa kanı salmaya
Haydi bre,bu aşk dareler beni

Vesselâm azizim lâfı uzattım
Kırk ok yercesine feryâdı attım
Gözümü kapadım,kabire yattım
Şerefle,hatırlar diriler beni