Vesile Şiiri - Necat Necdet Demircan

Kim olduğunu bilmeden tutma yıldızları
Önce benliğin sonra senliğin yanar
Elin, dilin köz olur,
Bitkin ruhlar yağar düşlerine
Ne gül kalır ne de kül senden geriye…
Ve ruhunun orta yerinde yaktığın ateşin kenarında
Bağdaş kurmuş yalnızlığının gölgesinden başka
Seni saracak şıpsevdi düşmez uçarı yüreğine…

Bir film iner
Sararan düşlerin arasından
Senaryosunu kanadı kırık rüzgârın yazdığı
Sen savaş türküleri söylersin
Kalbimi hançerleyen
Hüznün hıçkıra hıçkıra ağladığı…

O dur ki vesile;
Bir insanın üzüntüsünün değil,
Mutluluğunun sebebi ol
Yoksa bir tutam sevgi heybende
Sus ve kaybol…
Ama unutma;
Uçup giden zaman geri gelmez, her ‘keşke’ dediğimizde…