Vesikalı Yarim Şiiri - Ömer Karagöz

Seninle birlikte bu Filmi izlediğimde sen ağlamıştın
sen ağladığında birden bir hüzün çöktü
farkındaydım yaşantımızı bir senaryoya benzetmek
Ve kadın bir gün sende gideceksin bunu
hissediyorum dedi
Adam içinden haklısın dedi
aslında vesikalı yarimdeki hikayeyle
yaşanılan gerçekler aynıydı
biri geçmişi karışık bir kadın
diğeri ise yeni hayat yoluna başlamış iyimser bir adam
çünkü sonununda filim bitecek ve gidecekti adam

saygının bitmesi yolun sonunu gösteriyordu
Bir gün adam tam cesaretini toplamıştı
sonra valizini topladı
bu defa gitmeliyim gitmek zorundayım
kalırsam işler dahada zorlaşacak
belkide dahada kötü olacak herşey
bu sebeple adam o semten ayrılmıştı

telefon çaldı arayan yine o kadın
kadın ağlıyordu gitme ben hatalıyım dedi
Adam ama sen git demiştin unuttunmu
ve bu kaçıncı git deyişin
sence ben bir gurur şeref taşımıyorummu
Oysa ben herşeyi bırakıp
dağları kilometreleri aşıp gelmiştim
Sen gerçekten sevgimi görmeyecek kadar körmüşsün
ve gururlu olduğumu anlamayacak ahmak
budefa yenilmeyeceğim dedi
yüreğinden bir parça kopsada
adam uzaklaştı ve sonra yollar
okadar uzunduki bir gün sürdü
ve bu aşk gittiği gün bitmişti
aramızda kırgınlıklar olsada
ben seni her hatıranı temiz bir kağıt gibi
hep yeniden yazdım bitmişti gerçekten
yıllar geçmişti geriye dönen bakan yok
demekki bazen çok seven insanlarda gitmek zorunda kalıyor

kısada olsa bu maziyi anlatan bir romanın parçasıydı
Aşk bu nerde bir imkasızı görse ona koşuyor
bazen bir şiir bir filim unutuklamızı hatırlatıyor
Hele en çok hatırlatan aynaya baktığımda
saçlara ve sakalıma düşen aklardı
YAZAN ÖMER KARAGÖZ