Verusya II Şiiri - Duhan Keskin

Kader ahlaklı değil “verusya”.

Zaman ve mekan ivme kazandırmıştı tutkumuza
Sana mor ve kırmızı yakışıyordu, verusya dudaklarınla uyumama zaman tanıman
Benim için hükmetmek demekti vukuya.

Aynı ritim,gökyüzü mavi güzel bir yaz vakti
Kadıköyün balıkçılarının ziyadesiyle alabora adalarında tutsak düşmüş albemoroları vardı, bir de leş kokuyorlardı.
Neyseki hemen yanında tatlı bir meyhane vardı,
Gerisini biliyorsun işte.
İnsan oğluyuz verusya Tab’dan gelen
Tutkularımız olabilir.
Eğer bu tutkuya ulaştıysak verusya;
Bu tutku bizi dipsiz kaçık yüzlerle dolu
Derin bir karanlıkta ansızın öldüre bilir,
Biliyor musun aynı orantıda ve zamanda
Bizi her güne başlarken yeniden oldura bilir ve seni sen yaparken benide sen yapabilir.
bu kıvançla yaşama gayem
Dile indirger ve seni sevmem ağır basar.
Biliyorsun işte, verusya
“Neyi bekliyorsak kahrolsun, Neyi aşamıyorsak kahrolsun! Zamanın ışık tutmaz ellerindeyim, kahroldum verusya