Vertigo II Şiiri - Şükrü Özmen

İçinden nehirler geçen her ülke
Adı gibi bilir benim rengimi
Koyu ve simsiyah her gece
Tanır yalnızlığımın efsûnlu karmaşasını

Büyük ve bakir anakaralara çıkarım
Büyük ve cesur gemilerle
Dalgaları kırarım
Cehennemliklerle

Sözünden şiirler sızan her kadın
Beni yadsır yaşamından
Ay beni yorar
Karşı konulamaz cezbesiyle

Sana baş dönmelerimi sunacağım
Vertigolarımı
Sarı saman kâğıtlara kazıdığım
Yırtık imgelerimle

Taş kadar sertim kıyametin kahrından
Bu yüzden sana
Eksik yakarışlarımı sunacağım
Göğsünün buğusuna
Del’olduğum sevgili

Çünkü tanır beni
Hasretle irkilen her hücren
Adımı ezbere bilir
Kayıp kavgalarda ölüp giden her ceset

İfadesiz bakışlarım
Zincire bulanmış bir aşka müptela
Her ne ki
Kanımı çepersiz vuruşlara salar
Odur bu yangıyı
Yazgıdan çıkarıp savuran

Tütüyor efkârın dumanı
Kalkışa hazır demirden dev
Devinerek bitimsiz bir
Paralellikte

Eskiyen gözlerimi
Suların aksinde duruladım
Benim artık akacak
Tek damla kanım yok

Sürüldüm
Ölümün gri resimlerinden
Çekildim
Duvarların kuşatıcı gölgesine

Tanıyor çünkü beni
Hayatla aydınlatılmış her kelime

Kaçacak deliğim yok
Kaçak deliliğimden başka

@..

3 Ekim 2007