Vertigo Şiiri - Necdet Arslan

Daha kaç yıl oldu ki doğalı
Yüzyılın sonuna geldim dayandım

Yırtılmıştı gölge,eğilip aldım
Dolandım durdum tanımadığım seslerin
etrafında.takıntılı bir gezginin
kovalar dolusu su döktüm peşinden

İlerde çatallanır yol.
Sürgüleri sürülmeden kapıların
Dalmak mı birden
Bilmezdim meğer her son adım kendi çapında
molozmuş.izindeki yekpare acılarla inlermiş.

Yitip gitmiş günlerin avuntusunu
yıkamaz su.Keyfi kaçar sokakların
kuruduğunu gördükçe çile çiçeklerinin

Belleği çalınmıştır uykularımın
Kendime vardığım her rüya yabancıdır

Kırık dökük duruyor
Günlerden beri sözcüklerim
Bileğim idare lambasını tutmaktan yordun.

Hiçbir zaman geri dönmemek üzere
Denize çivilemesine dalıyor cümle fısıltılar…

Gün denilen şey nedir
Yol ne yer ne içer
Şimdi kimlere dil döker rüyalarım
Kokuları başka çiçeklerle yıkanır mı sokaklar
Hangi rüzgar okşar saçlarımı
kimlere avuttururum kendimi

Ya içimdeki karanlık
Takıntıları tükenmiş bir gezginim
Yüzyılın sonundan geri dönüp
Daha doğmadığım yıla geldim.
Yokum,yokum artık…