Veronika Şiiri - Zülfükar Giriş

Şişhanede bir otel odasındayım

buğulu camına yüzünü çiziyorum

Oval kiremitli evler uzanıyor pencerenin önünde

uyanmaya sın diye üstünü örtüyorum

sabahın o saatini paylaşmamıştım seninle ne var ki

birazdan halice ineceğiz...

orada sütlü kahve seninle,

bir cıgara karşı karşıya bir birimize üfleyerek

ilk ergenlik düşüm Veronika sarışın gülüşlüm

Rüzgar bir açtı bir kapattı kapıyı,

düşler gibiydi seninle ne çabuk geçti gitti

Güneşli gözleri severim demiştim sana

henüz on sekiz yaşındaydım şimdi kırk iki

Bir daha yüzünü göremedim ukranyalı'yım demişti

çata pata Türkçesi tekraladığı sözlerini

her an bir yeri gözümün önüne geliyor

kim bilir nerede ne yapıyor,...

Şimdi hızla esiyor rüzgar Haliç'in önü akşam

Işıklandırılmış Galata kulesi yalnız ve düşünceli

Bütün neşeli şarkılar bizim için çalıyor ah Veronika