Veronika Şiiri - Hacı Ali Aydın

VERONİKA

I
sana ne olmuş Veronika
neden yok olmuş gözlerindeki kıvılcımlar
martılar neden bu kadar sessiz
ve niçin soranın yok Veronika…

İstanbul sisi çökmüş bakışlarına
belli ki yüreğinde bir intizar saklı
ölümün süsü düşmüş şakaklarına
artık dağlardaki keklikler bile ağlamaklı

sen ne dersen de Veronika
melekler şahit günahlarına

aaah Veronika
nereye gitsem bataklık
hangi yöne baksam karanlık
ne olur git …. git artık….
git Veronika

aşka olan imanını tazele de
öyle gel…

merhamet dilendiğinde akrepler
çöller çoraklaşır
yangınlar çevrelemekli olur düşlerimi
isyanlar yapışır eteklerine de
aşk imana gelir belli belirsiz
ve sen Veronika ve sen
kalbin ne kadar da vicdansız
sözlerin ne kadar da insafsız

II
sigara dumanında dağılıyor efkarlarım
lambaların ışıkları bile titrek
kuşların kanatları kırık, bakışları ürkek
baykuşlar tünemekte ağıtlarımın orta yerinde
ve rüyalarımdan uyandırmakta kan damlayan hançer
kalbimin acılarına saplanmakta her an
ve bir ceylan derisi giyinmekte ölüler
uzun tırnaklarıyla kalbi kara günahların acıtmakta her yanımı
ve aşk gizlemekte imanını topraksız mezarlarda

tırmalıyor tenimi sözlerin
sökülmekte dişlerim sabırdan
çatlıyor acılarım imkansızlıklarınla

ve sen hala ölüm uykusundasın Veronika

tan saklanırken kızıllıklarından
ar kaplayacak ruhsuz amelleri
kızıl saçlarından bir tel süzüldüğünde yeryüzüne
günahların utanacak şeytanından
tövbelerin kifayetsiz kalacak huzuru mahşerde
ve şahit olacak acılarım
sızılarım akacak bir bir kefenimden

çektirdiğin aahlarım
sağır edecek kulaklarını
diriltildiğinde bir Karia vakti
Veronika
bana çektirdiklerine karşılık
belki
belki o zaman aşkın imana gelecek
amma
o an
işte o an
çok geç olacak….

H.Ali Aydın
23.10.2008