Veronica Şiiri - Hüseyin Aktaş

Son çanlar çalıyor,
Duymaz mısın veronica?
Yanımdasın, hadi sende ağla
Eğme başını, kulaklarını kapatma
O esen rüzgarı dinle,
İşte o benim, benim veronica!

Bırak saçlarını bana,
Oynayayım ağaçlar gibi.
Hiddetli estiğimden korkma,
Haykırışımdır sana,
Duymaz mısın Veronica?

Hüküm gelmiş mikailden
Çıkarım artık dağlara.
Anlatırım seni nasıl sardığımı,
Ağaçlara ve kuşlara;
Ama bırakmam seni veronica.
Bulut olurum ağlarım senin adına,
Ağlarım ne kadar ömrüm varsa.
Unutmaki hükmü geçmez mikailin bana!
................................................................

...Durma veronica,
Hadi koş, mavi boşluğa
Ağla, ben yokum artık orada.
Kar oldum eridim, eritildim,
Dolu oldum, kendimden korktum,
Etrafıma baktım sen yoktun.
Durma veronica, ağla
Mikailin hükmü geçti bana
Ruhumu savurdu kuru bir dağ yamacına;
Ses yok, sen yok, ben yok orada.
Kupkuru toprak ve çok uzaklarda bir yaprak,
Dünden kalan ve koca bir ağaç olan;
Ama
Kupkuru bir yaprak.
Nice rüzgarlarla oynaşmış,
Yalnız kalmış, ağlamış, kırılmamış
Bir yaprak
Sen veronica tutsaksın;
Ama
O, o olmayan yaprakken
Haykırdı özgürlüğü.
Ta ki
Senin hikayeni benden dinleyip
Seni sevip sen olana kadar.
Yaşamayı yarınlara bırakan sen,
Kendini yaşayamadın.
Dinle veronica,
Kendini o kuru yapraktan dinle!
Neler anlatacak sana
Seni sen yapan yaşanan rüya,
Onun sözlerinde gerçekliğe aksedecek...