Vermiyorsun Şiiri - Mert Durmazer

“Sana liman olmaya çalıştım.” diyorsun,
“Sen geçici bir dalgaydın.” diyorum,
“Sana ne yaptım ki? ” diyorsun,
“Benimle savaştın.” diyorum,
“Biz düşman değildik.” diyorsun,
“Sevgiliydik.” diyorum, “Böylesi daha fena.”
“Ben sadece çekip gittim.” diyorsun, “Nasıl olur? ”
“Aşk böyle bir savaştır.” diyorum, “Ancak geri çekildiğinde kazanırsın.”
Gülüyorsun, gülmekle yetiniyorsun, kurşun gibi gülüşün, dağıtıyor,
“Gülme.” diyorum, “Öldüreceksin beni, gencim daha.”
Sızlanıyorum, bağırıp çağırıyorum, üzerine yürüyorum,
Sen bir sigara yakıyorsun, üzerime üflüyorsun, asil dudakların,
Dudakların saklamıyor sözcükleri, “Seni seviyorum.” diyorsun,
İnanıyorum hemen, “Böyle bir şeydir sevmek.” diyorum, “İnsanı aptal eder.”
“Yaklaşma.” diye ekliyorsun, “Ben böyleyim, uzaktan sev.”
“Niyetin ne? ” diyorum, “Böyle ilişki mi olur? ”
“Ben böyleyim.” diyorsun, kaçıyorsun, bir yalanın arkasına sığınıyorsun,
Sonra bir daha gülüyorsun, bu kez şehvetle, şehvetinle yakıyorsun,
“Bari sarılayım.” diyorum, “Ötesi olmayacak, söz veriyorum.”
Kollarını açıyorsun, sarılarak canımı alıyorsun, “Burada iyi.” diyorsun,
Vermiyorsun.