Vermek İçin Yaşamak.. Şiiri - Kemal Yavuz

Ben cömerliğin adaşıyım…
Ben halkımın aynasıyım…
vermek için yaşamak gerek, cömertçe, fedakarca...
vermek gerek sevgini, dostluğunu, güvenirliğini, desteğini, fikrini...
yağmur yağarken şemsiyeni sevgiliye tutabilmek gibi,
böbrek hastasıyken tek böbreğini sevgiliye verebilmek gibi,
sıkıntıya düştüğünde arabanı satabilmek gibi,
vermek, sınırsızca…
özlemek sıladaki yâri
hülyalarda gezerken
beklemek yüreğinin sessizliğinde sesini
huzur içinde kavuşmayı dilemek…

sevmek için emek sarfetmek gerek bıkmadan, yorulmadan…
sarfetmek gerek tatlı dilini, sözcüklerini. gücünü, vaktini…
nefesinin son seansına dek koşmak gibi,
kaybolan umutları yeşermek, baharda açan papatyalar gibi,
Ölene kefen, hastaya doktor olmak gibi,
Emeğini sarfetmek yorulmadan…
Herkesle aynı çığlıkları atmak,
Sonra durup kendini dinlemek…
Hep birlikte çabalamak, geri dönebilmek için
Birileri için bir şeylerden fedakarlık etmek
Çok iyi bildiğin halde o’nu beklediğini görerek susabilmek…

sessizliği biriktirdim yüreğimde diye bakma konuşamadığıma
can da verilir, ama istemeyi bilmek gerek...
ben canımı ona istetmeden veririm…

kalabalık içinde yanlızlığı satın aldım
acı çekmeden ölmek için,
korkusuza yan gelip yatmak için,
çürümeden kalabilmek için,
canımı bile verebilirdim…
Herşeye, hepsine inanırdım.
Bana da, iyiliğime de, için’ime de…
Hani bilmiş olmasam isteyince nasıl bencil olabildiğini…
Şimdi dalan gözlerin de, ellerinde doğan da ölen de
Hepsi…
Hangi fedakarlığından sana hediye
Kimin için’inde, kim boğdu seni tekrar bir düşün
Ve sakın ruhuna lanet bir aşkı canlandırayım deme.