Verki Şiiri - Ruşen Işık

Kutsal kitapların yazıldığı coğrafyadan,
Bir esintiydi,
Küldü ve güldü,
Ellerinde bir memluk deseni,
Çin uçurtmasına tutunmuş giden,
Bir yağız oğlandı bahsettiğim.
Kimsenin ağzı ile konuşmazken müezzin.

Ne temizdi zamanın nuru beş vakitte,
Yalnız göğe değil,
Dört bir yana açıldığı ellerin,
Ne temizdi toprak, su ve hava ne temizdi,
Masum bir kuş ağzıyla konuşurken biz,
Şimdi avuntusunda kalmıştık değişimin.

Yolumuzu kısır taşlar belirliyor keskin,
Bahar senin bedenin,
Edep benim,
İçimden bir rüzgâr bir de pınar geçiyor,
Biz sonuncusuyuz bu neslin.
Bana gözlerini ver ki
Görebileyim sabahın ilkinde bir çiğ tanesini,
Ve kelebeğin kanadındaki yelpazeyi;
Bana gözlerini ver ki
Savunabileyim yaşam denen
O muhteşem hengâmeyi.