Verin Çocukluğumu… Şiiri - Emre Hergüner

Verin Çocukluğumu…

Büyümüşüz,
Büyümekten bir şey umarak.
Bilmiyorum, öyle diyorlar.
Hayır, biz büyümedik:
Çocukluğumuzu çaldılar acımadan…
Bize masallar anlattılar durmadan...

Arıyorum
Çocukluğumun hırsızını,
Çocukken
Çocukluğu çok görenleri,
Ümitlerimin önüne dikilip,
Geçit vermeyenleri...

Şimdi hatırlıyorum:
Konuşulanları anlamadığını,
Yahut anlayamadığımı,
Olmaz hayâllerin peşinde
Koşuşturup durduğumu…
Cıvıl cıvıl uçan kuşlar yerine,
Umutlarımı vurduğumu.

Arktaki suya su değirmeni,
Hem de portakaldan.
İncir özünden patlangaç.
Tahtadan bir motor,
Ham portakaldan arabam olmalı…
Düzgünce bir kamış bulmalı.
Bir “kasnaklı” yapmalıyım,
Kuyruğuna ottan bir ağırlık…
En yüksekte benimki olmalı,
Özgürlüğe kanatlanmalıyım onunla,
Yüreğim sevinçle dolmalı.

Upuzun arabalar süslerdi,
Bitimsiz rüyalarımı.
Kırmızı bir bisiklete biner,
Mutluluk vadilerinden geçerdim,
Yorulmadan ve usanmadan,
Ab-ı hayat içerdim...

Bir dileğim var nine?
Ne olur bana para:
Yarım kova buğdaya,
Bir karış cevizli sucuk;
Yahut iki yumurta istenir yerine…

Yemyeşil bahçeler düşlüyorum:
İncir, üzüm, elma dolu.
Bir ondan, bir ondan,
Derken kabuğunu soyuyorum incirlerin,
Arktan akan suda ellerimi yıkıyorum…
Kar yağarken lapa lapa,
Pencereden bakıyorum.

Arıyorum.
Küçücük gözlerimi,
Ufacık ellerimi,
Safça sözlerimi
Ve masum gülüşümü.

Verin bir köşeye attığınız oyuncaklarımı.
Onlarda tutkularım,
Onlarda hayâllerim gizli.
Verin ümitlerimi,
Verin arkta yüzen gemilerimi
Azıcık çocuk olduysanız,
Hatırlayın yokluğumu,
Verin çocukluğumu..

Emre HERGÜNER
HATAY