Veresiyeci Şiiri - Abbas Paksoy

Çok çalıştın, çabaladın, didindin.
Kendine epeyi, servet edindin.
Akıl edip, esnaflığa yerindin.
Muradına erdin, veresiyeci.

Ekmek tekneni, döşeyip, dayadın.
Mekânını, süslü püslü, boyadın.
Mal satıp, para kazanmaktı yâdın.
Kepengini açtın, veresiyeci.

Güler yüzle davrandın, müşteriye.
Taksitleri yazıp, geçtin seriye.
Bir gün, dönecektin, bir serseriye.
Bilmiyordun bunu, veresiyeci.

Kadınlar tirinta, erkekler ayva.
Sandın, hepsi de, yenecek bir meyva.
Kazancını say, müşteriyi sayma.
Giden, geri gelmez, veresiyeci.

Seni, uyaranlara, hava bastın.
Eke horoz olmaktı, asıl kastın.
Yavaş yavaş, kulaklarını yastın.
Hayatı öğrendin, veresiyeci.

Koca defter, alacaklarla dolu.
Dolandırmış seni, yetimi dulu.
Yakında omuzlarsın, kıllı çulu.
Buna şükür dersin, veresiyeci.

Verdiğin mallardan, senet almadın.
Para sıfırlandı, kalmadı tadın.
Böyle değildi ki, senin maksadın.
Hesabın tutmadı, veresiyeci.

Düşmüşsün, alacağın peşine.
Yatarsın, hesapların düşüne.
Bir gün, kan değecek, azı dişine.
Katil olacaksın, veresiyeci.

Aradığın adamı, bulamazsın.
Adresini, bir türlü alamazsın.
Telefonunu, yere çalamazsın.
Saçını yolarsın, veresiyeci.

Vallahi, halini perişan gördüm.
Yazmayı bırakıp, defteri dürdüm.
Veresiyecinin, köküne sürdüm.
Paksoy’umu, yazma veresiyeci.