Veresiye ölüm mahremiyeti

gecenin na'mahrem saatlerinde, sana bu şiiri hiroşimadan yazıyorum
piç edilmiş bedenlerin hiçe sayılmış yaşamların, ceset torbalarının
ortasında,kendimle savaşırken...bir atom bombasının aniden
fırtına öncesi sessizliği bozarak, kendini ispat etmek istercesine gökyüzünden
yeryüzüne doğru korkunç bir ivmeyle bedenimin merkezine iniş yaptığı
an'larda kendimle yüzleşirken ancak kendime (kan)ıyorum

sana bu şiiri nagazakiden yazıyorum...

çocukların kendi bedenlerinde ölümü yaşadığı, ölümlerden yara alıyorum
orospu (yer)yüzünün yüzsüzleştiği, maskelerini kuşanıp
kutsal kitaplardan çalınan bir ayetle hiç yere kanmaya davet ettiği zamanların
zamansızlığında tüm kapılarım kendime çıkarken yaralanıyorum

sana bu mektubu afrika'dan yazıyorum

akbabaların ölsün diye beklediği çocuk bedenlerinin masumiyetinde
kara kapkara üvey babaların savaş çığırtkanlığı boğarken heryanı
bir fotoğrafçının ressam olmak istediği fakat intiharını tasarladığı
fotoğraflardan, ölüm beğendiği coğrafyada bulunuyor cesedim

sana bu mektubu ülkemin güneş (doğu)ran topraklarından yazıyorum

heryanı toplu mezarlarla kuşatılmış buğday ekip kan biçen halkımın
acılarında (acı)yorum,acıyan heryanım bir kara bulut oluyor
kendime yağıyorum...

sana bu mektubu yeryüzünün insan eli değmemiş bakire topraklarından
yaz(a)mıyorum tecavüze uğramış toprakların kendi rızasıyla hamile kalan
dağlarında bir seyyah misali kendimi arıyorum

sana bu mektubu kendim'den yazıyorum hiçliğin ertesinde

kendine yetmeyen bir şiirin şakağına dayadığı namluyu
ateşlemesidir ancak çığlıklarım
bir savaşın herhangi bir barışa kuyruk sallamasını diliyorum
tüm (sav)aşları (sav)mak istiyorum
bir çocuğun yüzündeki coğrafyaya armağan olsun

bu mektubu sana damalarımdan akan kanımın son damlasından yazıyorum
itirafımdır ben aslında her cümlemde ancak kendime gömülüyorum

via vigilandum