Vera Diyar Şiirleri - Şair Vera Diyar

Zaman, varlık içre bir döngüdür.
Mekânın, perdenin, göğün ötesinde bir süngüdür.
Bir hengâmenin yaslı söğütüne vardı da insan,
Kalp otağında cânını yitirmiş bir öğüttür.

Kalk dedi toprak ve dalgalar...

Eğitimin yegâne amacı insanı ahlâki temeller üzerinde yükseltmek ve onurlu bir sahşiyet oluşturmaktır. Salt bir öğretim biçimi, insanın varoluşsal buhranını 'öteki' üzerinden belirlemekte ve asıl soruyu 'Ben kimim?' değil, 'Öteki benim nezdimde hangi derekede (aşağıda)' sorusuyla dejenere etmektedir.

Unutma!
İnsan, soylu bir varlıktır. Soysuz olan insanlığı insana öğretmekte aciz kalan ve insanı tek bir noktaya (madde, bilim, rakamlar (nicelik), beden, ego, haz, tutku) indirgeyen;
aklın mutlaklaştırılıp (ilahlaştırma) kalbin (değer ve inanç bütünlüğünün) köreltildiği gayriâhlaki eğitim ve öğretim metodlarıdır.

Gönül bir bahçedir, çiçekleri fezâya uzanan.
Bir yitik cevher, pencere kenarından güneşe çalım satan.
Elsiz, sözsüz, mevsimsiz garip bir vatan...
Gönül bir bestedir kâinattan gazeller okuyan.

Handır; dost ile meşk eyler.

O kadar hızlı koşar ki insan, yolun kendisine açmış olduğu hazineleri ve işaretleri fark edemez. Yol, küçük bir ânın büyük ve anlamlı bir tezâhürüdür. Yakalamaya çalıştığında insanı anlamsızlık rüzgârına savurur. Ta ki yavaşladığında hakîkât desenlerini, âlemin ritmini en yalın bir şekilde gösterir ve ruhunun derinliklerinde hissettirir. O ân yaşam parıltılı bir şölen hâline dönüşür. Ân'a teslim olan insanın ışıltısıdır bu...

Mutluluk;

Gölgeleri savurup, ân'a nüfuz etmiş, hakîkât denizine ulaşmış insanın resmidir. İçindeki insanla, anneyle, çocukla, eşyayla, kavgayla, ıstırapla, âlemle, Yaratıcı ile barışmış insanın var oluş serüveni, kutlu bir yürüyüşüdür mutluluk.

Bir vatanı var mıdır insanın, hasretlik çektiği bir yurdu...
Bir davası var mıdır insanın?
Uğruna yorulduğu, yolun ahkâmına gönül verdiği... Düşüp düşüp yeniden kalktığı, yaralarından tutunup toprağa bir kez daha sarıldığı...
Bir ismi, cismi, ruhu var mıdır insanın?
Nabzını dinlerken kalbini unuttuğu, varlık sahasından usulca çekilip durulduğu, gölgesinden kaçar adım cismiyle buluştuğu, aynalarda kendini bulduğu, özünü sorduğu, cânından koptuğu bir rengi var mıdır insanın? Bir kokusu, tamamlanmayı bekleyen bir türküsü, yarım kalmış, yâr ile vuslat dileyen bir hikâyesi...
Var mıdır insanın kendi içine açılan bir kâinatı...

Bir vakitsin
...
Vakitlerden bir an; anlardan bir dem...
Ol! emrine muhatap kılınan Öz'sün.
Uzakta yakîn; yakînde uz ve cismen uzaksın.
Çün hakikâtsin...

Ben ise yaşamıyor gibiyim.
Yaşamın sularını coşturan bir rüzgâr olabilirdim.
Dallarında ağacın açan bir çiçek...
Göğün kandiliyle aydınlanan bir yıldız...
Nefes alıp veren toprak; tıpkı su içer gibi insanın
...