Ver Ellerini Şiiri - Ahmet Ziya Pektaş

Beklenen bahar gelirse bir gün,
Açmayan çiçekler açacak o gün.
Bir tutam sevda yeşerecek çöl ortasında.
Susuz kalmış bir pınar, saldıracak kurağa.
Acımasız bir hançer gömülecek pınara.
Nefret ile kin ile.
Bölecek pınarı bir baştan bir başa.
Pınarın sustuğu yerde bir filiz yeşerecek.
Yeşerecek sessizce hançere inat.
Hançerler sevdalarla yok edilecek.
Sevdaya sevda ile sarılmak.
Kırılan bir güle yaşamayı anlatmak.
Sevdalara yaşayıp, sevdalara ölmek.
Karanlık zindanları, gül bahçesine çevirmek.
Sevdasız sevdaya, sevdayı öğretmek.
Yahut,
Soldurmak gönülde açan gülleri.
Açmayan güllere hesap sordurmak.
Bir kalbi deşmek derinlemesine.
Sineye çekmek olup bitenleri.
Suskunlukla susturmak dökülen incileri.
Dinleyen gözlerde oluşan büyük nefreti,
Masum bir çift gözle izlemek.
Bu mu?
Bu mu be kardeşim sevda kılıcı?
Bu mu yenecek nefret hançerini?
Biz böyle günlere doğmadık mı?
Ölüm fermanımız yazılmadı mı?
Böyle saatlere.
Ver güzel ellerini, gülümse.
Savaşımız nefret ile.
İki büyük sevda, iki büyük can,
Canlandıralım sevdayı,
Yürekteki kor ile.