Ver Elini İstanbul Şiiri - Adnan Büyüksoy

Seneler öncesiydi galiba mevsim yazdı,
Bir börekçi görmüştüm, üstü kirli beyazdı.
İstanbullu değildi çünkü yüzü al aldı.
Hızlı hızlı geldi ve kavşak yerinde kaldı.

Aylarca sonra bir gün baktım yine aynı börekçi,
Ama hayret! Bu fark ne! Sızlar insanın içi.
O al renk kaybolmuş, gözler batmış çukura,
Sıhhatini mahvetmiş kazanmak için para.

Ne kâr bırakır sanki sattığı beher börek,
Aldığı yirmi beşin beşi kar olsa gerek.
Beşer kuruşluklarla rızkını temin için,
Koşuyor arabayla, ne de zor böyle geçim.

Üç beş kuruşa vermiş bu adam sıhhatini,
Serveti devlet saysak ne demişti Kanuni.
‘’Halk içinde muteber bir nesne yok devlet gibi,
Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi.’’

Burada kazanç kolay sandı herhalde bu kul,
Tarlasını bıraktı istikamet İstanbul.
Cepte birkaç kuruşla gider bir gün sılaya
Aç mıydı bu börekçi gelmeseydi buraya.

İnanın tarlaların yarısı boş yatıyor,
Fakat tembel insanlar, öküzünü satıyor.
Daha sağken kendisi, kadını ediyor dul,
Taş-toprak hep altınmış, ver elini İstanbul.

Geçen gün böyle biri geldi dedi; ''Karnım aç.''
Sanki biz dedik ona tarlanı bırak ta kaç.
Demek iş bulamamış, cebinde yoktur bir pul,
Davet mi ettin bunu ey güzelim İstanbul.

Haziran–1963