Ver Elini Gidelim. Şiiri - Mehmet Erdem 2

Hayalinle baş başa kalacağım, yüksek bir dağda olsam.
Sana olan hasretimi masalsı düşlerle anlatsam.
Ve çocukça düşünüp, çocukça yazsam

Yüreğimle konuşup, yüreğimle yazacak olsam bile, eksik kalacak bir şeyler olacağını biliyorum ama yinede yazacaklarımın içinde kaybolmak istiyorum.

Gözlerimi kapatıp sere serpe dizlerinde dinlensem,
Uykuyla uyanıklık arasında gidip gelsem,
Kokunla sarhoş olup, sevdalı düşler görsem.

Düşlerinle yoğrulup, düşlerinle uyuyacak olsam bile, eksik kalacak bir şeyler olacağını biliyorum ama yinede gözlerinin içinde kaybolmak istiyorum.

Ver elini, gidelim,
Nereye diye sorma, bende bilmiyorum. Bir yerlere geç kalmışçasına, hızlı hızlı yürüyelim, elimizi çabuk tutup uzaklaşan zamana yetişelim.

Ver elini, gidelim,
Çocukluğumuzun elinden tutup, koyun konan patikalarda nefes nefese koşalım, düşüp dizlerimiz kanasa’ da, kördüğüm olmuş hayata teslim olmayalım.

Ver elini, gidelim,
Sevinçlerimizi, heyecanlarımızı allayıp pullayıp, arkamızdan ayak izleri bırakmadan az gidip uz gidelim, dere tepe düz gidelim.

Koca bir yalanmış hayat, üç beş satıra sığdırılan kısacık bir şiir, ya da ezgileriyle delip geçen bir şarkıdan ibaretmiş.
Ne olduğunu tam anlayamadığımız duygular yaşadık durduk. Nasıl olduğunu tam bilemediğimiz düşlerle uyuduk. Tenine dokunamadığımız, soluğunu hissedemediğimiz yüzleri sevdik ve gözlerimizi uzaklara dikerek, daha az yaralanacağımızı düşündüğümüz, hayal ötesi düşlere daldık.
Koca bir yalanmış hayat, önce küçücük evimizden ibaret sandık her şeyi, büyüdükçe kendimizi dev aynasında görüp, dünyayı avuçlarımıza alabileceğimizi düşündük.
Oysa ne hayat küçücük evimizden ibaretti, ne de biz devasa şeylerdik. Yaşananların evcilik misali bir oyun olduğunu, uyandığımız uykudan gözlerimizi ovuşturduktan sonra görebildik.

Ver elini gidelim,
Nereye diye sorma,
Bende bilmiyorum..