Ver Elini Şiiri - Semra Mutlu

Kendimde hak görmediğim şeylerdi bunlar. Önceliklerim fazlaydı, gücüm az
Ve en baştan yenik başlamıştım hayata.
Utangaç yanımı ortaya çıkaran kötüler,
Bir suçluymuşum gibi köşeye sıkıştırmıştılar.
Kendime baktığım o aynada
Gerçekte olduğumdan çok daha küçüktüm.
Sözüne güvendiğim dostlar
Dev aynasını gösteriyordu bana.
Bakmaya cesaret edemiyor,
Kendimi, o büyüklüğe ikna edemiyordum.
Yani, kendime hak görmüyordum güzellikleri.
Beni dibe batıranlar farkında değildi tüm bunların.
Bir gün, bir yol buldum kendime.
Tuttum o kötülerin elinden
Bir onlara iyilik yaptım, bir kendime
Onlara yaklaştıkça küçüldüler gözümde
Bense kendimi idrak ettim.
Güçsüzlükten, ürkek adımlarla uzaklaşarak
Ayıkladım benliğimi. Hep arkamdaydı gözüm,
Yine yakalanmaktan çok korktum.
Canımın acısı bin kıymık batmasından beterdi. Kanamasına alıştığım o her yarayı
Kendi ellerimle tedavi ettim.
Hâlâ bitmedi ama epey temizledim.
Dostum ben o yollardan geçtim,
Bünyemde taht kurmuş o acılar
Hâlâ ağlatır beni.
Sana baktığımda, ne gördüğümü tahmin bile edemezsin.
Yaralarınla çırılçıplaksın önümde.
Görüyorum seni, ruhunu, içini
Saklanamazsın benden
Sen de ver elini,
Bin kötünün ektiğini, iki iyi olarak sökelim kökünden. Kendimizi sonsuzluğa salalım,
Kurtulalım hiçliğin elinden.