Ver Bana Düşlerimi İstanbul

Ruhumun mukaddes kıblegâhı,
Sırça köşküm yangın yeri.
Yüreğimden yükselen dumanlar
Çöktü Sevda Tepesi’nin üzerine.
Aldığım her nefes
Düğümleniyor birer birer
Altın Boynuz’unda.

Boğdun düşlerimi acımasız kollarınla
Ezdin, yok ettin dev cüssenle.
Hayallerim mi sende kaldı,
Sen mi düşlerimde kaldın?
Cansiperane savaştım yedi tepende,
Yenildim, bittim…
İstanbul!

Eminönü Üsküdar vapurunda
Saçlarımı hoyratça savuran
Rüzgârla hasbihalim yarım kaldı.
Martılarla lokma lokma bölüştüğüm
Öğünlerimi geçiştirdiğim
Çayla simidim yarım kaldı.
Hayallerim sende kalsın
Ver bana düşlerimi
İstanbul!

Kendime verdiğim sözler,
Geleceğe dair umutlarım yarım kaldı.
İstanbul sende yârim kaldı.
Hayallerim sende kalsın
Ver bana düşlerimi
İstanbul!

Ne ben bir Fatih’im,
Ne de sen, o eski İstanbul’sun.
Hayallerim sende kalsın
Ver bana düşlerimi
İstanbul!

Umutlarım…
Düşlerim…
Toz pembe hayallerim…
Yârimle geçireceğim yarınlarım,
Sende kaldı…
Sende bir yarım kaldı
Hayallerim sende kalsın
Ver bana düşlerimi
İstanbul!