Venüs.karanlık Ve Ben

Gecenin karanlığı odamı kaplıyor,
düşüncelerse beynimi,
uyku bir meçhule büründü,
yaşama dair ne varsa,
senaryolar yazılıyordu,daldan dala konan düşüncelerimle...

Derken; gözüme uzandığım yerden,bir ışık yansıdı,
pencereye yöneldim,
pencerem kalın diklemesine panjurlarla kaplıydı,
ışık aradan bir boşluk bulmuş sanki bana göz kırparcasına,delicesine yanıp sönüyordu...

Dikkat kesildim,odaklandım,
fark ettim ki her şey olağandı,
bu ışık bildiğimiz Venüs'ün ışığıydı,
her zamanki gibi görevinde,
varlığa selam çakıyordu,
ta ki hava aydınlanıncaya kadar,
tabi bize göre,bizim denklemimizde,
yoksa onun selamı tüm dünyaya...

Sonra düşündüm; hayırdır dedim,
sende mi katılmak istiyorsun senaryolarıma,
yada beni de mi katmak istiyorsun,uzayda bir başına yalnızlığına,

Sanki karanlığa diyordu ki;
biraz da bana bırak şu faniyi, bencillik etme,
gecenin karanlığında sana ışık veriyorum,
bırak da şu faniyi,o da bana baksın,
varlığıyla varlığıma gözlerinden ışık saçsın,
bilsin ki ben her zaman her gece buradayım,
bende fark edilmek isterim,
zihinlerde düşünceler yoğunlaşırken karanlık ile,
biz pek fark edilmeyiz gökyüzünde,
bırak da biraz benim güzelliğimle,senaryolar yazsın,
imkansızlıklarda dolansın,
isterse uçsun bana doğru,benim gizemim de yol alsın,
yorulsun,zihni bana verilen azametle tefekküre dalsın,
sonrada yorulan gözleriyle senin karanlığında uykuya dalsın,

Bakışalım onunla,
aynı yolun yolcusuyuz sonuçta,
aynı mekanı paylaşıyor,aynı maratonda koşuyoruz,
o sorumlu bu hayatta,
bense ona var olduğunca bir yoldaşım,bu diyarda,
diyordu sanki Venüs bana,

Sonra baktım ki,
kafamda hayata dair ne düşünce varsa buhar olmuştu,
zihnim bomboştu,
senaryolar yarına devredilmiş,
göz kapaklarım kapanıyordu,
uykum karanlığa veda ediyordu....

Derken döşeğim gıcırdadı,
karanlığa dikildi biran gözlerim,
bu gıcırtı,karanlığın kulağıma bir fısıltısı gibiydi,
belki de karanlık kıskanmıştı yıldazdan beni,
uyuma biraz daha benimle kal der gibiydi...

Olabilir miydi acaba,
ama sanmıyorum,
geceyi dinlenmeniz için yarattık diyordu yaradan...

Ey karanlık sen olacaksın ki her taraf sessiz varlık ölü gibiyken,
insanlar senin ile kolayca uykuya dalsın,
bırak nefsani düşünmeyi de çök üstüme iyice,

Yoksa seninle olayım diye kafamda senaryolar yazdıran sen miydin,
neyse anlaşıldı yine alıkoyacaksın beni,
bırak beni de öleyim artık,
nede olsa uyku ölümün yarısıydı,
bende ölmeliydim ertesi sabaha kadar,
gündüzün de hakkı vardı bu gözlerde,
onu da temaşaya hazırlanmak için uyumalıydım....

Derken diyemez hale geldim,
bir an boşluk kapladı içimi,
boşluğa odaklandım,
hiç bir şey hissetmiyordum,bir ölü gibi,
sanıyorum uyudum,
kim bilir belkide öldüm,
yada hiç yaşamadım,
zaten bir ölüydüm! ....