Velvele Şiiri - Şeyhmus Çakır

Şiirim
Eksik hatırladığım türküm
Dalında kokladığım gülüm
Yaz sıcağında yüreğimi serinleten yağmurum
Yüzüme doldurduğum gülüşüm…
Seni düşünmek bile mutlu ediyor beni

Git diyorum kaç gündür kendime
Git diyorum lal dilimle sağır kalbi
Silinmiyor hiç bir şey
Kalıyor kanatıyor

Aldanır mı insan bir sevda sözüne
Kuşanmışken yalnızlık zırhını
Lafların dünyasında acılar biriktirip
Her seferinde keşmekeşini hayatın
Kendine katık yapar mı?

Ya varsındır biri için ya yoksundur
Ya içindesindir yüreğinin
Ya da dışında

Yanlışlarımın içinde tek doğrumken
Nasıl da beceriyorsun her seferinde
Doğrularımın içinde tek yanlış olabilmeyi
Şaşılacak şey şu güneşin doğuşu
Ta Zerdüştten beri şükretmişliğim yalnız adınadır
İçimin pınarlarını seninle doldurup
Geceyi güneşe güneşi sana devrilttim
Ve devrilmiş bir ağaç gibi yollara serildim

Eğildim de önünde
Topraklara yaraştı sevdam
Kötümser çiçekler ektin kalbime
Boy verdi soy verdi
Ölmedi ama yinede sevgim
Tutundum inatla gözlerinin siyahına
Okuduğum kitaplar yazdığım şiirler darmadağın
Unuttum her şeyi acıları hüzünleri sevda kırıntılarını
Bir seni unutmadım birde gecenin zifiri karanlığını
Ayın yargılayan yüzünü Tanrının merhametini…

İnsan yürüdüğü yolda birçok şeyi yitirirse
Artık o yolda yürümeye cesaret edemez

Kovuldum mabedimden bir derviş misali
Ne şarap istedim senden ne tavaf etmeni bekledim ruhumu
Gittin işte talan edilmiş bir kent gibi bırakarak …
Ki biz ne zaman sevişsek
Yağmurlar yağardı varoşların tozlu yollarına
Ve yarın yüzlü çocuklar gülerdi çamurlarda…
Diyorum ki bazen
İnsan bir böceğe bir güle bağlanmalı ama bir insana…
Aşka mesafeli durmadım ölüme durduğum kadar
Ama kim istemez ki
Bir gece vakti sevdiğinin kollarında ölmeyi