Velvele Şiiri - İsmet Zeren

Hala kanıyordu
Gök/içimdeki yaraya/ düşmüştü
Menzil susuyordu susuzluğuna düzenin
Tükeniş son demindeydi/nefese kurban
Gümrah bir günahdı isyanımda sevdan
Gelmek bu kadar zor muydu
Ben giderken mecburi bir ölüme
Ölüm bu kadar (kor) muydu/yıkılmış gururuma
Ben göğüs gererken gözlerinde ki zulüme

Hala yanıyordu
Toprak/yüreğimdeki belaya/üşüşmüştü
Dizgin/tutuyordu merhametinde ala tayları/vakur
Bir sana ah diyebildim birde Tanrıya/vurulurken kubbede
O ne muhteşem vuslattı/hercai menekşeyi soluyordu/debdebe
Yuh diyordu sana/yuh yol olsun/silüeti makberin
Zaman kısalıyordu/vuslatsız zincirlerde/hicran çok derin
Velveleyi koparın/ölüyorum artık/insafsız sandukalarda

Hala dayanıyordu
Deniz/ruhumdaki sılaya/üşümüştü
Mektup/son satırında kalem kırdı/hasretimin ağıtına
Kınalı kuzuya dönmüştü gözyaşlarımın ağusu
Hayır diyemedim/gel diyen prangana/utancımdan
Kara toprağımda kara güller boy verdi/sana hıncımdan
Bu kadar güzel miydin ki/göremedim/gülüşündeki şafağı
Çözemedim bakışlarına pusu kurmuş/ayrılıktan şafağı

Hala sanıyordu
Settar/sancımdaki gerekçeli kararla/görüşmüştü
Şah/yedi başlı şahmerandı/şahmeran güldüğünde
Gül/Gülizarın tenindeydi/Gülizar bedenimde
Kavuşmak/bilmeceydi/yalanların indinde
Kavuşmak/şuh bir haramdı/dergahı bildiğinde
Soluyorum gün be gün/sararıp yaprak yaprak
Emanetim cenindeydi/yalanlar indiğinde
Doluyorum an be an/diyorsun bırak bırak
Bırakamam ki ölümün balosunda-vuslat ki firak-
Kurşunun deldiği miğferimi/ben devletim kuluyum

Gül tanesine kul düştü/bülbül kıskandı/cihangiri
Mefkuresi yoktu ki/aslanı tavşan sandı/gönül