Veli Efendi Şiiri - Mehmet Tan

Hayat neden bu kadar zor diyordu,
Ve neden bu kadar yavan?
Neden bu kadar zalim insanlar?
Hep böyle kolay ama cevapsız,
Hep böyle boşlukta kalan,
Sorular, sorular, sorular...
Hiç baharı görmemişti!
Yarısı kış,
Yarısı sonbahardı hayatının.
Hoş arada bir de Yaz'ı vardıya,
Eh o kadar da olsun artık..!

Hayatı savaştı Veli Efendi'nin.
Açlıkla savaşırdı,
Yaşamla savaşırdı,
Kırık camdan giren rüzgarla savaşırdı...
Hep karısı gelirdi aklına o zaman.
Sıcak bir çorba hayal ederdi,
Ya da bir fincan kahve...
Farketmezdi onun için!
Sıcak olsun da,
İçini ısıtsın da!
Şöyle kocaman bir yudum,
Sıcacık,
Ohh..!

'Babalık! Nerdesin Allah'ın cezası bunak? '
Üff hayallerine bile tecavüz edilirdi onun!
Sahiden bunamışmıydı acaba?
Ölsemiydi?
Becerebilirmiydi?
Ağır gelmezmiydi ona ölüm?
Susmak,
Sonsuza kadar susmak.
Gözlerini kapatıp,
Bir daha açamamak...
İşte bu zordu,
Ölümüne zor...
'Babalık dedim! ! ! Ölsen de kurtulsak! ! ! '

(Üç gün sonra iki genç yoldan geçerken)

'Bu ne yaa? '
'Ne bileyim! Gebermiş işte biri daha!
İşte böyle koçum,
Bu ihtiyar moruklar tek tek geberecek,
İşte nah o zaman erişeceğiz refaha..!
Bir tekme atta geç!
Bir daha,
Bir daha,
Bir daha..!

(Güzel yurdumuzun sevimli ihtiyarları(tecrübe abideleri) _
biz hiçbir zaman böyle olsun istemedik...Sizlerin kıymetini bilemedik...Hepinizden çok özür diliyoruz...Bu vatan size çok şey borçlu...)