Velhasıl kelam... Şiiri - Emel Çetin

Hala alışamadım ıssızlığına gecelerin,
Şiiri şarkıyı bırakıp, sigaraya da yeniden başladım
Yokluğunda her biri kifayetsiz hecelerin,
Cümlesini yığıp kaldırımlara, köklerine kibrit çaktım.

Olmuyor işte ne yapsam çare değil
Sus diyorum yüreğime
Çığırtkanlığı tutuyor meletin
Yar yar yar diye...

Haykır o vakit diyorum
Kus ne varsa çöreklenmiş diline
Gece ıssız diyor dil, kaldırımlar alev
Dönemem böylesi hazin bir bilmeceye.

Hani yalandı zaten diyorum
Hani olmasa da yaşardık biz bize
Eylül diyorum bak,
Bak ela lenslerini takınıp geldi yine.

Saçlarını da sarıya boyayacak tabiat
Ne afili be...

Sonra cumalar çınlayacak yine
Yoksul bir gramofon dirayetiyle ve
En kasımtrak halleriyle
Vicdan denen hörgücünde tüm insanlığımın.
Ve yağacak susmamacasına
Ne kadar yağmuru kaldıysa
Senden sonra kuraklaşan nisanlığımın.

Sus yüreğim sus,
Allah' ını seversen sus...
Mevsim son bahar, söndü İzmir'de yangın
Yani bitti işgali artık riyakâr sevdaların...

Dinginliği farz bize, sus pusluğumuzun bu vakit
Hem biz ne yangınlar gördük
Kaç yakamoz üzerlerine ağladık
Sönsün, sisi dahi kalmasın diye
Sözüm ona, tutku mangalında
kül bırakmayan harların...

Olmuyor işte neylesem çare değil
Sus diyorum yüreğime
Çığırtkanlığı tutuyor meletin
Nasıl yanmam, har bu har diye...

Velhasıl kelam, hala alışamadım ıssızlığına gecelerin,
Şiiri şarkıyı bırakıp, sigaraya da yeniden başladım
Yokluğunda her biri kifayetsiz hecelerin,
Parmaklarımın bu son ifrazatı da dâhil üstelik
Cümlesini yığıp kaldırımlara, köklerine kibrit çaktım.