Velhasıl Şiiri - Tuncay Kangal

VELHASIL

Sana gelincik tarlalarında ak yeleli atlar bıraktım
Ve masmavi gözlerine ak kanatlı güvercinler...
Sana gelincik tarlalarında ak yeleli atlar bıraktım
Ve masmavi gözlerine ak kanatlı güvercinler...
Saçlarını eline doladığında rüzgâr,
Nemli gözlerimle ağıtlar yaktım.

Çatlatsa da dudaklarımı senelik gülüşler,
Her gece adam gibi ağlamayı sana adadım.
Benim hiç öyle masmavi gökyüzüm olmadı,
Yemyeşil baharların kokusunu duymadım hiç,
Ellerimi kır çiçeklerine sürterek yürümedim hiç,
Şöyle bir nefeslik de olsa doldurmadım ciğerlerimi,
Yeşil bir yaprağın çiğ kokusuyla.
Alıp sol yanıma öksüz çocukluğumu
Anne kokusuyla salladım çilenin beşiklerinde

Ben yalnızlığı böyle zehir bilmezdim
Meğer boğazını yakarmış aldığın her soluk
Hani gidenlerin döneceğini bilsen
Yollara yatırırsın gençliğini
Sonra umudu kesince gözlerin ufuklardan
Bir türlü tutunamazsın kör olası hayata

Yani sevdiğim velhasıl kelam
Gündüzleri güneşe sahte tebessümler bıraksa da gözlerim
Geceleri resimlerine bakıp adam gibi ağlamayı öğrendim