Velayet Şiiri - Umut Yalım

Analarıma

İlkin sen de yoktun ana seni ben doğurdum
Beni doğurasın diye farkına varmadan
Nasıl yaşadık bu kadar ana anlamadan hiç
Karın boşluğumda akıyor sanki zaman.

Yaşamak diye hayatından arakladım ömrümü
Doğa kanunu biri ölürken yaşar anca diğeri
Belki birkaç kişi öldürdün doğayım diye ben
Bunun cürmünü çekiyorsun sanki şimdi.

Çok insanlar yerine mermiler tuttu elimden
Kaadı bile kesmekten korkan bıçaktım
Beni sen doğurdun ama ana
Velayetimi hayata bıraktın.