Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
hocam yine çok manadar bir şiirinizi okudum saygılar
Merhaba,harika ötesi.Saygılar...
Dr İbrahim Necati Günay
( www.ultrailan.com )
Kutlarım...
Sn. Kaleli...
Kaleminize yakışıyor, böyle şiirler...
Allahaşkına kimler şu mazlum halkın boğazını sıkmıyor ki?
Yaşam nedenleri onların kanıyla geçinmek değilmi?
Kendinde olmıyanları Allah kendine özüne döndürsün..
Saygılarımla...
Güzel şiir,tebrikler kaleme..
Tebrik ediyorum hocam.
her haliyle güzel şiir.
saygılarımla
Çok Değerli Kaleli Üstadım.Yine harika bir eser vücuda gelmiş.Ellerinizden öpüyorum.Yüreğiniz hiç susmasın.Allaha emanet olun.Saygılar selamlar.
Derdi derya oldu taşıyor
Feryat arşa ulaştı coşuyor
Vekil denilen bildiğini okuyor
Göz kör kulak sağır millet kan ağlıyor
Malesef babacım şu anki halimiz şiirinin dizelerinde olduğu gibi kimin eli kimin cebinde belli değil birileri ekmek uğruna canla başla çalışıp mücadele ederken birileri keyif sürüyor.... bir söz var çok hoşuma gidiyor namuslu insanı kandırmak kolaydır ALLAH sonumuzu hayır etsin diyelim.... görünüştende anlamıyorsunki kim nedir diye hepsi adam kılığındılar oysa....ellerinden öpüyorum babacığımmm....
kızın seni çok seviyor....
sakine aydın
Güzellillerin,umudun ve heyacanın ekilmesinden yanayım.Birliktelikten,hakça paylaşımdan, hoşgörüden yanayım.Sevmekten,sevilmekten ve gülmekten yanayım.
Üstadım.Çok zarif anlatımınız, özenli ve şiir dünyasında gün yüzü görmemiş kelimelerle süslediğiniz şiirinizdeki gerçekler bugünkü tabirle YADSINACAK gibi değil.Aynı zamanda kuyruğuna bastıklarınızıda ürkütmeyecek gibi değil.Gerçekleri dile getiren ve gerçeğin ağır darbesini yiyenlerin ve aynada kendilerini kaf dağında görenlerin güzel bir ders alacakları şiirinizi ibretle ve hayranlıkla okudum.saygı ve muhabbetlerimle...
Size boşuna demedim ben günümüzün Mevlana'sı diye...
Siz insanı hataları karşısında hem yerden yere vuracak hem de o yere vurduğunuz kişiyi bağrına basacak kadar engin gönüllüsünüz.
İnsan kendini bilmeyince haddini bilemiyor ağabey...Haddini bilen insan yüce insandır.
Çok güzeldi...Umarım öğrenirler, öğrenecekler...Belki de şiiriniz öğretecektir. Paylaşımınız için teşekkürler...Selam sevgi ve saygıyla...
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta