Vefasızlar Şiiri - Semra Şimşek

VEFASIZLAR

Dokunmayın bana sormayın halimi
ben göz yaşlarımla yıkar sararım kendimi.

Diz çökmem öleceğimi bilsem
eksik olsun al götür getirdiğin sevgi dediğin şeyi.
Sizden gelecek lütfe muhtaç değilim.
Yüce Rabbime sığındım o görsün beni.
Eş, dost hepsi düşmüş kendi keyfine.
Kim candan sarar yaramı
varsa yoksa bakar menfaatine.
keser misali yontar kendine.

Dost bilip kimin omzuna dayasan başını
bir kat re iyiliği diline düşer
çığ olur biner üstüne.
Takılıp düşsem de yere
kalkmak için muhtaç etmesin Allah nankörün eline.
Pul olur asırlık kemalin
gölge sayılıp bir kalemde silinir
kul edilir kişiliğin bencilliğe.

Ömründen ömür versen
El pençe divan dursan önünde.
Söylenmez ki bu kadarı da bize fazla.
Kederden göz yaşın sel olup aksa,
kor düşse yarana hiç gelmez söze
İyi sın hoşsun susup evet dedikçe.
Koşsan yorulsan arkaları sıra
görünmez ki yaptığın nankör göze.
Canın gelse de burnunun ucuna
aman değme sakın kimsenin keyfine.

Kim önemser, kim anlar, istersen kederlen
ben haksızım var mı bir diyen.
Kime sorsan asırlık dost
candan ölümlük parçan.
Gelse de baksalar şu yüreğe, kaç bir olmuş tur
değmezmiş deyip de gönülden göçen.
Dost dediğim`; ister kız istersen gücen
menfaatin oldu her zaman benden önde giden.

Yoruldum, suskunum.
Anladım yok muş bir içten yananım.
Elde kaldım yalınızım
yok candan soranım.
Ağlamam yeter, yüreğim acıyla dolsa
Kimseye güvenim kalmadı
bacım, kardeşim olsa da.
Eş, dost hepsi tanış elmiş
ben sizi havale ettim ALLAHA.
Hesabım ahrette sorulsun
ben yoruldum
kulluk yapamam hiç bir kula.
Canımda olsanız anadan babadan bana.
tıka basa doydum bencilliğinizden
vefasızsınız sizden soğudum.