Zorda Kalana Şiiri - Hüsamettin Deniz

Yorgunsun, her yanın yaralı,
Bulaşmış dimağına iftiranın çamuru.
Nankörlük ve vefasızlık sarmış hücrelerini,
Pişmanlık, harap etmiş ruhunu.
Sahte tebessümlere ve riyakâr bakışlara kanıp
O çok güvendiklerin, heder etmişler seni.
Meğer ardına bakmazmış,
“Sığınırım”, diyerek tasavvur ettiklerin.
Meğerse bulunmazmış dar gününde bir yaren,
Olmazmış hiç onulmaz yaranı saran.
Sonrası zaten malum:
Canlanır yaşananlar gözlerinin önünde,
Ağzına küfürler dolar,
Çöker pişmanlık gönlüne,
Derin derin iç çekersin.
Maziye dönmek ve hesaplaşmak dilersin ama nafile.
Yeni bir başlangıca, ümitle açılan kapıdan girer,
Mecburen “merhaba” dersin.
Riyakâr yüzleri, sahte tebessümleri
Ve süslü iltifatları gömsen de şuuraltına;
Koparsan da ihanet sayfalarını,
Derin izler bırakır vefasızın yaptıkları,
İstesen de silemezsin.