Vefasız Sevdan Şiiri - Ayşe Manav

Ben seni sevdim,
Senin yokluğunda her gün
Sana kavuşmanın hayallerini içimde büyüttüm.
Sensiz geçen her geceye,
Bin kahır binbir sitem ilettim.
Ruyalarımda her an seninle yatıp,
Seninle sabaha günaydın dedim.

İçimde büyüttüm sevgimi,
Sabrımı, umudumu,
Sensiz ne yaşayabildim,
Ne de ölebildim.
Her gün,
Sensiz geçen bir günün eksilmesine sevindim,
Öyle ya sensiz bir hayattan bir gün daha bitiyordu,

Hep bunu düşündüm,
Sana kavuşmanın sevincini içime hapsettim.
Geceler; o kapkara geceler,
Hastalıkların ve sevdaların yüreğimize,
Acısının en derinlere işlediği geceler,
Sensizlikte binlerce kez ölüp ölüp,
Tekrar sabaha seninle baştan yaratıldığım geceler.

Bir onlar şahit kanlı gözyaşlarıma,
Bir onlar en sırdaş kanayan yaralarıma,
Bir onlar şahit yüreğimde yamalı sevdana..
Sensizlikmiş bu kadar canımı yakan,
Acıtan, parçalayan,
Bir sen vardın içimde...
Bir de o vefasız sevdan...

Gelişinle aydınlanacaktı dört duvar,
Geceler an kadar kısalacaktı gülüşünle,
Ne şafaklar doğacaktı günle kucaklaşan,
Nice akşamlar paylaşılacaktı gecelere uzayan,
Ne umutlar yeşerekti yüreğimizdeki topraktan,
Bunca acıya, bunca ayrılığa, bunca kahıra,
Dile gelecekti zaman..

Uzayıp giden yollardan gelmişsin,
Bizi, bizden çalan gönüllere girmişsin,
Emanet kalbimi yerlere sermişsin,
Beni soranlara, o kim? demişsin,
Meğer sen, benden çoktan gitmişsin,
Bir sen vardın içimde...
Bir de o vefasız sevdan...