Vefasız Bahar Şiiri - Gülay Özdemir

Mevsimlerim değişse de,
Uğurlayamadığım bir yarin yarası var yüreğimde.
Nerde olursa olsun bir an gidemez hayalimden.
Vuslat görmüyorum ben bu kızgınca gitmeleri,
Aylardan ne bilmiyorum, kimse bilmiyor.
Mevsim bahar...
Esen rüzgar havada uçuşan yapraklar...
Dokunduğun saçlarıma gelir yerleşir.
Ey yar! Kuru yapraklar bile senin gibi kokar oldu.
Kendimi seninle yurt eylemişim.
Aklım sende, yüreğim sende,
Seninle kendimi kapattım, bu bakir şehre.
Düşlerdeyim, düşlerindeyim.
Kapattım tüm kapılarımı sensizliğe.
Mevsim artık daha çok bahar.
Kim gelirse gelsin umurumda değil,
Yollarım kapalı...
Seni uykunun en uzun hecesinde buldum arafta.
Kollarınla sarıp sarmalayarak
sıcacık sevgini hissettir.
Ruhunun inceliği bir ruhu uçurur...
Okşadın sevgiye muhtaç ruhumu,
İçime gizledim seni,
Beyaz kelebeğin kanatlarının örtüsünü serdin üzerime.
Uzansam dokunacaktım ufka,
Uçsuz bucaksız gök maviye uzanan yelkenimle.
Nefesim kesilmişti aşkın arafında.
İlk aynada gördüğüm solgun bir resimdin. Gittikçe büyüdükçe büyüdün.
İncitmek ne haddime seni!
Mutluluk giydirdim baharıma,
Sözü var baharın bana,
Oburu olduğum düşlerin.
Yağan yağmurun damlasında,
Bahar kokusu koyacağım, yüreğimden yüreğine.
Umudu koydum çöken özlemine,
Umudun düşlerine hasret,
Seni bana getirecek olan baharın kokusuna,
İnan seni saklayacağım sonsuza denk ey sevgili...

03.03.2023
~Gülay Özdemir ~