Vefasız Şiiri - Nilüfer Albayrak

Vefasız insanlar…
Söyleyin… Gönül neylesin?
Bugün gülen yüz, yarın kara toprağa girecek.
Unutma!
Yerin üstü var… Altı da var.

Ben bir kere sevdim!
Ama bin kere pişman edildim.
Sevdam duru su gibiydi,
Ellerimde ışık gibiydi…
Sen ne yaptın?
Elleri tuttun, beni yük saydın!

Aldanmışım sözlerine…
O yalan dolu cümlelerine.
Ben yüreğimle yanarken,
Sen başkasının gölgesine sığınmışsın.
Sevda güneş gibi doğmalıydı…
Ama senin sevdan,
Gözlerimde buz kesti.

Sevdamı dağların taşına yazdım…
Diken olup battın yüreğime!
Ömrümden yıllar kopardın,
Acıyı bana bıraktın…
Sazım ağladı, telim inledi…
Her nağmede bir yara kabardı.

Bir yanım sevda,
Bir yanım kara yara…
Hasretin çökmüş,
Yüreğim dara!
Toprak bile güler…
Ama senin yüzün,
Artık hiç gülmez oldu.

Git!
Ellerinle avun!
Benim alın terimde, gözyaşımda
Bir damla sevda yok artık.

Bir gün kara toprak
Seni de kucaklayacak…
Adını anacak kimse kalmayacak!

Bilesin…
Ben seni kalbimin en temiz yerine koymuştum,
Ama sen o kalbi mezara çevirdin.

Artık ne gözümde değerin var,
Ne de isminde bir ağırlık!

Sevda ekmeği kutsaldır…
O ekmeği çöpe atan,
Bir gün kendi açlığına yenilir.