Vefasız Şiiri - Kübra Kurtul

Vefanın kitabını yazdım yıllarca
Diline pelesenk edenlerden gördüm,
en kalleşçe döneklikleri
Kalemime kurşun oldu terk edilişlerim
Sevda denen hergele arsız çıktı,
dağıttı dört bir yanı
Gönül duvarlarımdaki alçılar dökülüyor,
çatlakları depremlerden kalma
Ağır hasarlıyım;
ha yıkıldım, ha yıkılacağım
Enkazıyım borcunu ödediğim sevdaların
Batakhanelerde gezen, elden ele
Yürek mi dayanır?
Aldatılmışım, sevgilim derdin oysa
İki günde kayar mı harfler alt satırlara?
Gönlün kayar mı başka gönüllere?
İki günde dünya tersine döner mi?
Kıyamet vakti bugün müdür?
Hani, koşmuyor kimse can havliyle
Ne dabbetü'l-arz geldi kapıma öncesinde
Ne de güneşin doğuşunu gördüm batıya bakan penceremde
Oysa fecir benimdir,
hapsolmuş gözlerime, uykusuzluğuma denktir
Ne eştir, ne düşeştir
Âh bu kahpe sözler,
içimi yakan bir ateştir
Uyutmaz beni, dinmez bir sestir
Sabahlara kadar yankılanır zihnimin derin mahzenlerinde
Sen ise şehrin kuytu sokaklarında
çingenelerin evlerinin duvarlarına yazarsın sözlerini
Suskun ama afilli bir kahpeliktir yaptığın
Mertlerin dansı artık direklerle
Bacak aralarında yılan besliyorlar
Musa'nın mucizesinden bekliyorlar
Telmihinden sakındıkları zehre mecburlar
ve onca fahişeye değmiş eller,
şimdi benim ellerime laf ediyorlar
Namus bekçiliğinin sırası mıdır?
Dokunduğum kalem benim,
dokundurttuğum kağıt benim
Sana sevdamı yazıyorum diye, böbürlenme, sakın!
Seven de benim,
vefasız yâr sevdim diye kahrolan da benim.
Sen, kendi çalınışına yan;
benim gibi, senin gibilere kan...