Vefalı Ölüm Vefasız Dostlar

Koşturdu hayat boyu içimde taşıdığım türlü emel
Onu kovalayıp durdu neşeleri kaçıran ecel
Biri atik bir kuş idi öteki de ondan hızlı yel
Vakit çatıp kara toprak seslendi “kardeşim artık gel”

Dostlarım,kardeşlerim…hepsini kapladı garip bir hüzün
“Nasıl olabilirdi,halbuki daha beraberdik dün”
Diyerek ardımdan yaktılar kaba ağıdımı
Diktiler sonra başıma “mezar taşı” dedikleri arda kalan tek kafa kâğıdımı

Belki arkamdan biraz yas tutup
Kabrimin başında dualar okuyup
Nihayet siliverecekler
Böyle birinin de bir zamanlar yaşamış olduğunu unutup

Hani bensiz geçmezdi bu hayat
Şimdi ise nasıl böyle gamsızsınız,nasıl da içiniz rahat?

Belki bazılarınız için olacağım
Aziz bir hatıra
Belki de sadece kandillerde anılacağım
“Mezardaki unutulmuşlar için de el-fatiha”

Burada baş başayım sadece yaptığım amellerimle
Ne geldiyse başıma ettiğim yüzündendir öz ellerimle

Ama ara sıra da mı hatırlayamazsınız dostlarım
Kayıplara mı karıştın neredesin ey vefa?
Vefa ise yalnız ikisinde; biri Rabbül Alemin,yaradanım
Öteki ise Rahmetel-lil alemin Muhammed Mustafa (s.a.v)

Oysa benim de beklentilerim vardı hayattan güya
Aldırmadım “ölmeden önce ölün”ü duya duya
Bir gün bitecekti elbet,hayat dediğin de bu ya
Anladım ki ömür,imtihan için daldığımız uykudaki kısacık bir ruya