Vefakar Koca Şiiri - Mahir Odabaşı

Birbirlerini
Çok sevdiler
Kısmetmiş evlendiler
İyi günde, kötü günde
Yola devam sözü verdiler.
Güle oynaya, huzur içinde
Ömürlerinin yarısını yediler
Sonra orta yaşa doğru geldiler
Derken, amansız hastalık zuhur etti
Bir anda yaşamlarını alt üst etti
Gidilmedik doktor kalmadı
Sonuç felaketten öte olmadı
Çünkü iki ayağı birden gitti
Kadın dedi.’Eyvah felek bana netti’
Sapa sağlamken, bakıma muhtaç etti
Çok geçmeden evlatlar bir bir terk etti
Yalnız bir dost,aksatmadan hep başında bitti
Kadıncağız başladı, gizli gizli ağlamaya
Dedi ‘Ya kocamda başlarsa, benden kaçmaya
Bunu sezmiş olacak ki vefakar koca
Dedi: ’Hiç üzülme, cancağızım,
Sağlamken hayat arkadaşındım,
Hastalığında doktorun olacağım.
Bu can bende sağ oldukça.
Seni kimselere bırakmayacağım.’
Kadıcağızın gözleri fal taşı gibi yandı
Seni çok ama çok seviyorum diyerek,
Kocasının boynuna heyecanla uzandı
O anda altındaki arabası kaydı
Kadıncağız beton zemine yığıldı
Meğer vakit gelmiş, bir anda
Huzuru rahmana vardı
……………………………
Vefakar kocanın
Kolları açık kaldı
Ağladı, ağladı, ağladı
(06.11.2010)