Vefâ Yolunu Terk Etmesin Gönül Erleri

Vefâ Yolunu Terk Etmesin Gönül Erleri

Vefâ yolunu terk etmesin gönül erleri
Karanlık basmasın, aydınlık olmuş yerleri

Aşk yoluna baş koyanlar cefâdan yılmasın
Tertemiz gönül dünyâsı aman yıkılmasın

Bülbüllerin ötüştüğü gül çağı sürsün de
Dikenlere bırakmasın yerini gitgide

Yoksa bir çağ gelir ki yürekler taş kesilir
Bir hiç uğruna binlerce mâsum baş kesilir

Hür kuşlar kafeslenir, kin şâh olur, hırs vezîr
Çiçekler diyârı karaçalılara esîr

Nasıl çağdır o çağ ki, çocuklar var çiğnenir
Aslan geçinenleri gör, çakallar iğrenir

Ciğerpareler düşmüş yerlere pâre pâre
Çârnâçâr çığlıklar çıkar göğe:"çâre, çâre!"

Mâsum tenler parçalanmış, mâmûreler yanmış
Çiçek büyüten eller çirkeflere bulanmış

Analar ağlar, bacılar ağlar, bitmez çile
Nîçin ölüme yollanır gençler bile bile ?

Uçurtmalar uçmaz olmuş gökler dehşet saçar
Dostlarsa düşmandan çekinir yardımdan kaçar

Cefâ var da vefâ yok mu, şifâ derde yâhû
Gönül burda, safâ gönüllüler nerde yâhû ?

Her hatır sorana dost deyip verilmez meyil
Derdi söylemeden anlamayan can dost değil

Sertlikle merd olunmaz, cömerdlikle olunur
Yalan dilde, erlikse veren elde bulunur

Yardım etmek isteyen için dost her yerde var
Sıra yardım istemeye gelince nerde var ?

Fedâkârlık olmadan berâberlik çekilmez
Dost dost için öne atılır, geri çekilmez

Dost acısını kendinde duyan azdan az
Uzaktan vâh eden çok, yürekten âh duyulmaz

Gönül dostları gönül yolunu bırakmasın
Dostluk kalkmasın ki düşmanlıkla kan akmasın

Gönül erleri susarsa elbet zulüm hortlar
Güpegündüz kuzulara saldırır aç kurtlar

Zulüm çağı bir geldimi gitmesi zor olur
Sevgi yüreklerde hapis, aşk elde kor olur

Gönül dostları, gönüllüler gayretsiz olmaz
Gönül çağı sürdükçe sevgi çiçeği solmaz

Parlar sevgi tohumu güneş gibi seçilir
Tâne tâne saçılır, başak başak biçilir

Sevginin hasad zamanı gelince sorulmaz
Sevgi ırmağı coştu mu artık gem vurulmaz