VEFA BORCUN KALMADı Şiiri - Binali Kılıç

VEFA BORCUN KALMADI

Sana vefa borcum var demiştin ya!
Sildim gitti, bana borcun kalmadı.
Gurbet elden selam göndermiştin ya!
Aldım gitti, bana borcun kalmadı.

Demiştin ya! helal etsin mihrimi.
Her celallendikçe kustum zehrimi.
Otuz yıldır sen çekersin kahrımı.
Bildim gitti, bana borcun kalmadı.

Parıldayan nuru oldun, gündüzün.
Bazen neşem oldun, bazen de hüzün.
Karanlık gecemde mehtaptı yüzün.
Daldım gitti, bana borcun kalmadı.

Hep sen oldun bu gönlümün suna'sı.
Benim eşim, üç yavrumun anası.
Huzur rengim, ak elinin kınası.
Çaldım gitti, bana borcun kalmadı.

Baş başa tükettik uzun yılları.
Seninle yaşadık kışı, baharı.
Gönül bahçemizden, yaban otları,
Yoldum gitti, bana borcun kalmadı.

Temel taşı oldun,hayat yapımda.
Aşçım, işçim, kilit oldun kapımda.
Boş kap misaliydim kendi çapımda.
Doldum gitti, bana borcun kalmadı.

Binali'der; kabul olsun muradın.
Nerede o genç kız, nerde bu kadın?
Hep vefalı oldun, vefa aradın.
Buldum gitti, bana borcun kalmadı.