Vefa Borcu Şiiri - Zinnur Aldaş

Nazireyle,Gülismi köyün en nadide gülleriydi,
İkiside gönüllerde bir gül gibi açıpta gitti.
Fadime ninelerse yukarı mahallenin sembolleriydi,
Onlarda cennete bir kuş gibi uçupta gitti.

Aslan emi “Bu dünyada yaşanmaz hemşeri” deyip,
Abdul dede son nefeste bir bardak su isteyip,
Kazandıkları güzel amellerle Azrail’e bir bilet ödeyip,
İkiside cennet trenine binerek kaçıpta gitti.

Mustafa pehlivanla,Nuriye ebemse çektiler çok zahmet,
Gani dedeyede Allah eylesin gani gani rahmet,
Köyün en komikleriydi Pala Garenle,Sefer Ahmet,
Onlarda yüzümüze pembe gülücükler saçıpta gitti.

Molla Şerifi rahmetle yâd ederim sakalında ki beyaz telleriyle,
İbrahim emimle,İsmail emimse yürürdüler bükük belleriyle,
Mahbule nineyse bir kanat gibi titrek elleriyle,
Kendisine bembeyaz bir kefen biçipte gitti.

Aziz hoca her Cum’a akşamı bir Yasin okurdu yatmadan,
Yahi Memmetse salına salına gelirdi çatmadan,
Köyümün yaşlıları şu dünyada bir mutluluk tatmadan,
Hepside ölüm şerbetini yudum yudum içipte gitti.

Zehni emi,gölgesini önüne atıp bastonuyla itekleyerek sürürdü,
Omuzlarında sanki dünyanın en ağır yükü varmış gibi yürürdü,
Sigarasından bir nefes çekince derin derin öksürürdü,
O da kendisine cennetten bir köşk seçipte gitti.

Ömer Osman emi daha dün kollarını boynuma sarmış gibi,
İskender amcamınsa acısı yanar hâlâ yüreğimde narmış gibi,
Muradımınsa cennette çok acele bir işi varmış gibi,
Şu fâni dünyaya bir selam vererek geçipte gitti.

Ömer ustaydı köyümüzde en uzun yaşayan bahtiyar,
Bütün köyün annesiydi Zennure isimli nur yüzlü ihtiyar,
Recep emiyse bir ömür gurbetlerde gezdide diyar diyar,
Sonunda köyün yollarını bastonuyla ölçüpte gitti.

Unutamayız asla ne Alosman emiyi,ne Remzi dedeyi,ne de Çelik Metini,
Hakkı emiyle kahvede çay içmenin çekeriz hasretini,
Bütün vefat edenler bize yaşatarak ayrılık gurbetini,
Hepside şu dünyadan teker teker göçüpte gitti.