Vefa Şiiri - Necati Şimşek

Mezarım üstünde titreyen otlar
Rüzgârlar mı vurdu üşüdünüz mü?
Sarar sinesine kara topraklar
Her sene hazanda çürüdünüz mü?

Gördüğünüz dünya yalandı yalan
Güçlüler güçsüze verir mi aman
Bir fırtına kopsa sonunuz talan
Güneşli günlerde süründünüz mü?

Yeşilken güzellik veriyordunuz
Yapraklarda bitti soluyorsunuz
Güneşin altında yanıyorsunuz
Önüne gelene yolundunuz mu?

Kaybolurken mosmor pembe çiçekler
Bütün tohumları sarmış dikenler
Hoş bakardı size her gün gelenler
Yazın sıcağında kavruldunuz mu?

Gelip bir Fatiha okuyan herkes
Bir tutam yetmedi, en kökünden kes
Bana arkadaştın ne bilsin herkes
Kıyıya köşeye savruldunuz mu?

Sözde mezarımı süslerler gelip
Bazen de çiçekle gelir bezeyip
Taşları düzeltir toprak eleyip
Onları kıskanıp darıldınız mı?

Düşünceler biter, çiçek var amma
Bir günde kururlar varsan farkına
Gerçek dostlarımla bir tek başıma
Unuttum sanıp ta yanıldınız mı?

Sesime ses olur şu komşu mezar
Onunda taşında bir tarih yazar
Yarın Cumartesi sonrası Pazar
Korkudan sırt sırta sarıldınız mı?

Ot sananlar senin kıymetin bilmez
Ağlaşırız amma kimseler görmez
İnsan zanneder ki bakidir, ölmez
Her sene ibretle dirildiniz mi?

Ben de koparırdım sağ iken seni
Kızgınca atardım söküp dikeni
Hoş görünsün mezar gelip geçeni
Vefayı bana da öğrettiniz mi?

14.03.2009
Necati ŞİMŞEK
Ankara