*Vefa Şiiri - Özlem Geray

Herkes yaşarken hayatını
Zevk-ü sefa içinde
Bana düşen yalnızlıktı
Bunaldım.
Acılardı bana kalan;
Her acıdan payımı
Fazlasıyla da aldım..
Onlar gülerlerdi biliyorum
Perdelerin ardında
Ben mi? .. Ağlardım..

Şimdi bakıyorum da
Dönüp, geçmiş yıllara
Kendimi bulamıyorum
Anılar boşluğunda..
Yaşanmamış, adanmış,
Feda olmuş bir hayat
Ve bir yığın izmaritmiş
Benden kalan;
Kül tablalarından taşmış..

Hey anılar!
Sevdiklerim, sevmediklerim
Benim için üzülenler,
Üzdüklerim!
Beni benden alıp gidenler..
Bulun beni; geri getirin!

Unutmayın;
Sizi siz yapanlar arasında
O Üsküdar vapurunun
Güvertesinde,
Sinemada bilet sırasında,
Karşılıksız bir aşkın
Yürek yarasında
Ben de vardım!

Hey dostum!
Barda karşındaki taburede,
Hasta düşüp yattığın o hastanede,
Yatağının başucunda sandalyede..
Sen ağlarken,
Gözünden düşmeden o damla
Uzatıp sildiğim mendille
Ben vardım!

Hey sevgili!
Son güllerin kuruyup
Ümitlerin söndüğünde
O en sevdiklerin terk ettiğinde..
Bir buket çiçekle ben
Doğum gününde;
Yüreğimde binbir taze tomurcuk
Ve gözbebeğimde
Işıl ışıl aydınlığıyla
Yeni bir hayatın;
Ben vardım
Bir kalkan gibi önünde!
Ben ‘aşk’tım sevgili
Ben ‘yar’dım!

Ben ‘vefa’nın kurtuluşu,
Ben yeniden doğuşuyum.
Ben ona hiç geç kalmadım
O ise bana çok geç………
Şimdi;
Bir Tanrı misafiri gibi
Kapımda duruşu..
Geri çevrilmez artık
geçici konuğum
Tek söz var söylenecek:
“Hoş geldin! ”