Anam bile katı, vefasız çıktı
Yetim, naçar kaldım, bırakıp gitti
Beni doğururken, çaresizlikte
Yaşlanacak kadar yaşayamadım.
Yaşadım, gördüm sevgiyi, vefayı
Bırakıp gitmedi çaresizlikte
O menfur yangında, umutlarımla
Çomar’la birlikte öldüm.
Toprakta gördüm ben sonsuz vefayı.
Hiç de haşır-neşir olmasam da onunla
Sardı kollarına, yatırdı beni
O, bastı bağrına sonsuza kadar.
Kayıt Tarihi : 22.3.2006 12:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yetim, naçar kaldım, bırakıp gitti
Beni doğururken, çaresizlikte
Yaşlanacak kadar yaşayamadım.
Yürekteki hüzün dizelerinize yansımış..
Anasında bile vefa görmeyen o kadar çok ki
elinde olmayan nedenlerle bırakmış sizin ki bazıları da isteyerek bırakıyor
sevgiler
'Vefa arıyorum, elimde Kandil' diye yazmıştı Zeki Müren' de, sonra da Vefa'nın İstanbul'da bir Semt'in adı olduğunu söylemişti.
Hayat maalesef iniş ve çıkışlarla dolu, acılarını hatırlamış, hüzünlenmişsin... üzüldüm...
İsmin ile müsemmâ; 'Metîn' olmalısın...
'Metîn' olmanı dilerim...
Zaten insânın hayatta değiştirebileceği ne var ki..?
Refik
O üyük ozan,
benim sadık yarim topraktır,
Zira,
o toprak ki,
seni
anandan babandan,
dostlarından çok daha kollarında
bir kerecik bile of demeden yatırır
nankör değildir
seni
asla sırtından vurmaz
o
toprakki
en vefalı yardir,
tebriklerimle şiire sevdalı
şair....
TÜM YORUMLAR (12)