Vefa Şiiri - Fahri Bulut

VEFA
Vefadır insanları, bir birine bağlayan,
Kalıcı dostlukları, yaşam boyu sağlayan,
İyi günde dost eden, kötü günde de düşman,
Ne yazık ki o vefa, gör vefasızlık oldu.
İstanbul da bir semtte, isim olarak kaldı...

Art niyetli vefayı, çıkar olarak gördü,
Çıkarı bittiğinde, vefaya sırtı döndü,
Kirletti vicdanını, dostu suçladı, yerdi,
Son yıllar da o vefa, gör vefasızlık oldu.
İstanbul da bir semtte, isim olarak kaldı…

Çok karanlık günlerden, geçerken güzel ülke,
Onur, gurur yok oldu, bitti ülkü ve ilke,
Küplere zarar verdi, kokan, acıyan sirke,
Ne yazık ki o vefa, gör vefasızlık oldu.
İstanbul da bir semtte, isim olarak kaldı…

Vefasız kınanırken, gayrı çoklar vefasız,
Vefa olmayan insan, terbiyesiz ve arsız,
Dönek, yalaka, hain, beynelmilel bir hırsız,
Son yıllar da o vefa, gör vefasızlık oldu.
İstanbul da bir semtte, isim olarak kaldı…

Rızazade, ülkeye bile vefa kalmıyor,
Bu çok kötü gidişe, aklım, fikrim ermiyor,
Muhtaç kalan babayı, evladı da sormuyor,
Evlat muhtaç babaya, görün vefasız oldu.
İstanbul da bir semtte, isim olarak kaldı…
04.02.2025
Fahri Bulut Rızazade. Gaziantep günleri…