Vefa Şiiri - Tuğçe Sungur

Vedasız elvedalar sığdırdık,
Sanki hiç tanışmamış edasıyla.
Mağrur ve ürkekçe..
İçilen kahveler unutuldu, kin tutuldu.
Vefa sözcükleri lügatında bedbaht durdu.
Zaman durdu, gönül kapısını kırdı hunharca.
Sanki acı vermenin zevkine ulaşır gibi.
Yüksek bulutlardan bıraktı pislenmiş pençelerinin arasından.
İzledi her kaya parçalarına çarpıp yere düşüşünü.
Son bir kez baktı yüzüne,
Gördü tebessüm edişini.
Kazanamadığını idrak edişi, zevkin acıya dönüşmesi..
Düşenin gülmesi, düşüreni düşündürerek cezalandırılmasıydı.
Bir ömür boyu.
Vefa.