Vefâ Şiiri - Alperen Yüksel

Bey Amca aldırmadan yükselen ateşine
Erken kalktı, niyeti düşmek rızık peşine.
Hanım Teyze, beyine: ”Artık genç değil yaşın
Bir gün açma dükkanı, sanki sonu dünyanın.”
Dediyse de olmadı dinlemedi Bey Amca
Anladı ki kurtuluş evden kaçmaktı anca
El salladı eşine, işin yolunu tuttu
Oğlunun telefonda dediğini unuttu
“Yahu baba, kendini bu kadar zorlamasan
Hem burada bizleri hem annemi yormasan”
“Ne varmış genç değilsem ”dedi “Eski toprağım
Yatağa mı düştüm de dükkan açmayacağım?”
Bunları düşünürken yolun sonuna vardı
Ve sonra Ya Allah’la kepenkleri kaldırdı
Sağ ayakla, basmadan kapının eşiğine
Girdi ve besmelesiz başlamadı işine
Paltoyu duvardaki resmin altına astı
Hey gidi hey, burası babasından mirastı.

Keskin vernik kokusu içeriye sinmişti
Yıllanmış önlüğünün her yeri delinmişti
Tezgahtaki pabucun eskimişti keçesi
Değiştirdi, sağlamdı, dayanırdı ökçesi

İçeri Vefa girdi, öyle derlerdi ona
Adını bilmezlerdi, Vefa yeterdi ona
Vefa o mahallenin gediklisi, çaycısı
Yaşı otuzdu ama asırlıktı acısı
Doğduğunda yetimdi sonra da öksüz kaldı
Çalışıp didinerek kahvehane devraldı
“Sabahların hayrolsun Hasan Baba, günaydın
Dün de hasta gibiydin, bugün evde kalaydın.”
Bizim bu Bey Amcaya Vefa hep “Baba” derdi
Ne zaman darda kalsa ondan yardım isterdi
“Yetim doğmuşuz amma yetim ölmeyiz” derdi
Babası olmasa da Hasan Baba yeterdi

“Vefa Kaptan sen de mi? Bak vallahi darlandım
Hanım, oğlan, bir de sen, sayenizde yaşlandım.”

Tezgaha fenerinden bir bardak çay bıraktı
Durdu, karşısındaki kısık gözlere baktı
“Etrafındaki herkes senin için pervane
Çünkü hepsi biliyor babaları bir tane
Sen bu kadar insanın biricik babasısın
Adam gibi adamsın, adamların hasısın
Aman ha Hasan Baba, kendini bunca yorma
Bir keresi yetiyor, bir daha yetim koma”
Dedi ve çıkıp gitti, Bey Amca kalakaldı
Oturdu sandalyeye gözü boşluğa daldı
Beyninde yankılandı Vefa’nın son cümlesi
“Bir daha yetim koma, yetiyor bir keresi.”
Hiç bir cümle içini bu kadar burkmamıştı
Ömründe hiç bu kadar ölümden korkmamıştı
Vebaldi bu çocuğun boynunu bükük komak
Hayat kurşun gibiydi değildi çelik çomak...