Vefa Şiiri - Baki Ortak

Aşk çok güzeldi de
biz vefasıza düştük…

Bir gül sandık,
dikeni avuçlarımızı kanattı.
Bir “kal” dedik,
ilk giden o oldu.

Sevdik;
hesapsız, kitapsız,
yarınsız…
Meğer bazı yürekler
emanet almayı bilir de
emanet olmayı bilmezmiş.

Ey gönül,
çok durma kapısında vefasızın.
Kapı dediğin ya açılır
ya da insanın yüzüne kapanır.
İkisi de öğretir
ama biri incitmeden.

Biz aşkı
bir omuz sanmıştık,
yorulunca yaslanılan.
Oysa o,
yükünü başkasına bırakan
kaçak bir gölgeymiş.

Sözler verdik göğe,
yer yüzünde çiğnendi.
Dualar ettik gecelere,
sabahlar yüzsüz uyandı.

Ne bekledik ki?
Kuru daldan yeşil mi,
susuz çölden serinlik mi?
Vefa bilmeyenden
vefa aradık…
İşte en büyük yanılgı buydu.

Ey gönül,
bundan sonra
her gülüşe inanma.
Her “kalbim sende” diyeni
kalbinin başköşesine oturtma.
Bazıları misafirdir,
ev sahibi sanılır.

Öğrendik artık:
Aşk güzeldi, evet,
ama yanlış yürekte çirkinleşti.
Biz sevmeyi bildik,
onlar tutmayı bilmedi.

Kırıldık…
Ama eksilmedik.
Yorulduk…
Ama vazgeçmedik kendimizden.

Şimdi sözümü
rüzgâra değil,
kendi içime bırakıyorum.
Bilinsin diye değil,
hafiflemek için yazıyorum.

Ve bu şiirin sonunda
adımı değil,
yarama imza atıyorum:

Kul Ortak
— vefayı yitirmiş çağın
sessiz şahidi.

KUL ORTAK